26 Mayıs 2012 Cumartesi

Eurovision Şarkı Yarışması



Bu akşam Can Bonomo’nun “Love Me Back” adlı şarkısıyla Türkiye adına birincilik için yarışacağı Eurovision, 1956 yılından beri düzenlenen Avrupa Yayın Birliği tarafından düzenlenen bir şarkı yarışmasıdır. Eurovision ülkemizdeki genel kanının aksine Avrupa ülkelerinde de 1956 yılından başlayarak yüksek izlenme oranları yakalayan ve kamuoyu yaratan bir yarışma olmuştur. Zaten bu sebeple Eurovision yarışmaları sadece Avrupa ülkelerinde değil, Güney Amerika ve Asya’da birçok ülkede de yayınlanmaktadır.
1956 yılında ilk kez İsviçre’de Lugano’da 24 Mayıs tarihinde düzenlenen Eurovision’a 7 Avrupa ülkesi (İsviçre, Belçika, Hollanda, Lüksemburg, İtalya, Almanya, Fransa) ikişer şarkıyla katılmıştır. Bu ilk yarışma ev sahibi İsviçre tarafından kazanılmış ve 1957’den itibaren ülkelere sadece bir şarkı ile yarışmaya katılma hakkı verilmiştir. 1957’den itibaren Avusturya, Danimarka ve İngiltere, 1958’den itibaren İsveç, 1959’dan itibaren Monako Prensliği, 1960’tan itibaren Norveç, 1961’den itibaren Finlandiya, İspanya ve Yugoslavya, 1964’ten itibaren Portekiz, 1965’ten itibaren İrlanda, 1971’den itibaren Malta, 1973’ten itibaren İsrail, 1974’ten itibaren Yunanistan, 1975’ten itibaren Türkiye, 1980’den itibaren Fas, 1981’den itibaren Güney Kıbrıs Rum Kesimi, 1986’dan itibaren İzlanda, 1993’ten itibaren Bosna-Herkes, Hırvatistan ve Slovenya, 1994’ten itibaren Estonya, Macaristan, Litvanya, Polonya, Romanya, Rusya ve Slovakya, 1998’den itibaren Makedonya, 2000’den itibaren Letonya, 2003’ten itibaren Ukrayna, 2004’ten itibaren Arnavutluk, Andora, Belarus ve Sırbistan-Karadağ, 2005’ten itibaren Bulgaristan ve Moldova, 2006’dan itibaren Ermenistan, 2007’den itibaren Çek Cumhuriyeti, Gürcistan, Karadağ ve Sırbistan, 2008’den itibaren de San Marino ve Azerbaycan yarışmaya katılmaya başlamışlardır. ABBA, Celine Dion ve Sertab Erener gibi dünya çapında tanınan yıldızlar yaratmayı başarmış Eurovision, Soğuk Savaş döneminde Batı dünyasının müzikal ve sahne şovu anlamda en üst noktası olarak karşımıza çıkarken, Soğuk Savaş sonrası kısa bir unutulma döneminin ardından şimdilerde yeniden popüler kültürün önemli bir öğesi haline gelmiştir.
Eurovision galibi ülkelere baktığımızda ise karşımıza şöyle bir tablo çıkmaktadır; Eurovision’u en çok kazanan ülke 7 defa birinci olan İrlanda’dır. İrlanda’yı yarışmayı 5’er kez kazanan Fransa, Lüksemburg ve İngiltere izlemektedir. Bu ülkelerin ardından 4’er şampiyonlukları olan Hollanda ve İsveç gelmektedir. Yarışmayı 3’er kez kazanan ülkeler ise İsrail ve Norveç’tir. 2’şer kazanan ülkeler arasında İspanya, İsviçre, İtalya, Danimarka ve Almanya yer almaktadır. Yarışmayı bir kez kazanan ülkeler ise şunlardır; Avusturya, Monako, Belçika, Yugoslavya, Estonya, Letonya, Türkiye, Ukrayna, Yunanistan, Finlandiya, Sırbistan, Rusya ve Azerbaycan. Dil açısından bakıldığında ise yarışmayı 26 defa İngilizce şarkılar, 14 defa Fransızca şarkılar, 3 defa Flamanca ve İbranice şarkılar, 2 defa Almanca, Norveçce, İsveçce, İtalyanca ve İspanyolca şarkılar, 1 defa ise Danca, Sırpça-Hırvatça ve Sırpça şarkılar kazanmışlardır.
Türkiye’nin Eurovision performansı da oldukça ilginçtir. İlk kez TRT Genel Müdürü İsmail Cem’in çabalarıyla 1975 yılında Semiha Yankı’nın “Seninle Bir Dakika” adlı şarkısıyla başlayan Eurovision yolculuğumuzda henüz sadece bir şampiyonluğumuz olmasına karşın, son yıllarda hep üst sıralarda yer almamız dikkat çekicidir. 3 puanla sonuncu olarak bitirdiğimiz ilk yarışmadan sonra ilk kez 1986 yılında Klips ve Onlar’ın “Halley” şarkısı ile 10’lu basamaklardan kurtularak 9. olmuştuk. Uzun bir aradan sonra 1997 yılında Şebnem Paker’in “Dinle” adlı şarkısı ile sürpriz bir 3.lük alarak umutlandık fakat 2003’e kadar yarışmada yine bir varlık gösteremedik. 2003’te Sertab Erener ülkemize “Everyway That I Can” ile birincilik getirirken, bu tarihten sonra hep üst sıralarda yer aldık. 2004’te Athena grubu “For Real” ile 4. olurken, 2007’de Kenan Doğulu “Shake It Up Şekerim” ile 4., 2008’de Mor ve Ötesi “Deli” ile 7., 2009’da Hadise “Düm Tek Tek” ile 4., 2010’da Manga “We Could Be The Same” ile 2. oldular.
Bu akşam Can Bonomo’dan da iyi bir derece bekliyoruz. Elbette Bonomo’nun karşısında İsveç (favori ülke), Rusya, Sırbistan, İtalya ve Ukrayna gibi iddialı ülkeler olacak ancak birincilik yine de hayal değil. Bülent Özveren’in robotik sesinden sevinç naraları duymak en büyük dileğimiz.

Dr. Ozan Örmeci

18 Mayıs 2012 Cuma

Gaziantep Üniversitesi'ndeki "Arap Baharı" Konferansım



17 Mayıs 2012 tarihinde Gaziantep Üniversitesi Atatürkçü Düşünce Topluluğu'nun davetiyle Gaziantep Üniversitesi'nde verdiğim "Arap Baharı" konulu konferansla ilgili tüm bilgilere buradan ulaşabilirsiniz.

Dr. Ozan Örmeci

12 Mayıs 2012 Cumartesi

CHP'nin Krizi



Son günlerde ana muhalefet partisi Cumhuriyet Halk Partisi’nin Gürsel Tekin’in istifasıyla doruk noktasına ulaşan parti içi krizi ve kötü gidişatı medyada sıklıkla yer buluyor. Anketler Türkiye’de sağlıklı bir demokrasi oluşması için güçlü olması gereken CHP’nin kan kaybettiğini ve 2011 genel seçimlerinde ulaştığı ve son yıllarda aldığı en yüksek oy oranı olan yüzde 26’lardan yüzde 20’lere gerilediğini gösteriyor. Bu yazıda bu gidişatın nedenlerini bulmaya çalışacağım.
Cumhuriyet Halk Partisi’nin kötü gidişinin temel nedeninin geçmişte ideolojik bir parti özelliği gösteren CHP’nin şu an net bir ideolojisinin bulunmaması ve iktidara gelmesinin de zor gözükmesi sebebiyle giderek bir misyon partisi olmaktan uzaklaşıp iç klikler arasındaki mücadelelerde erimesi olduğunu düşünüyorum. Partinin gerçekleştirmeyi iddia ettiği halka ve partililere heyecan veren bir amaç (örneğin Avrupa Birliği üyeliğini gerçekleştirmek) ve net ideolojik bir duruşu olmadığı zaman, sağ partilere nazaran hep daha ideolojik bir seçmen tabanı olan CHP’nin parti içerisinde birliği sağlaması kolay olmuyor. Bu durumda neler yapılacağı değil, kimin koltuklarda oturacağı önem kazanıyor ve parti içi mücadeleler sertleşiyor. Bu durum partinin 1978’den beri iktidar olamadığı gerçeğiyle birleşince insanların umudu tükeniyor ve partinin oyları kendi tabanında dahi erimeye başlıyor.
CHP’nin 1970’lerde başarıyla gerçekleştirdiği ve sandıkta da başarı getiren sosyal demokrat dönüşümün temelinde toplumsal talepleri doğru okumak yatıyordu. Ecevit’in karizması o dönemde birçok sorunun üstünü örtüyor, partiyi birleştiriyor, Baykal ve benzeri genç yıldızlar da partinin medyada ve halk nezdinde umut olarak algılanmasına yol açıyordu. Oysa şimdilerde CHP karizmatik bir liderlik inşa edemediği gibi yeni yıldızlar da yaratamıyor. Yolsuzlukla yaptığı mücadelelerle birkaç sene öncesinde yıldızlaşan CHP Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu genel başkanlığın ardından Başbakan Erdoğan ve medya tarafından hızlı bir yıpratma süreci içerisine sokulduğu ve bilgi-tecrübe olarak sonradan siyasete girmiş bir bürokrat olarak henüz ileri seviyede olmadığı için parti içi çekişmelerde sözünü dinletemiyor görüntüsü veriyor. Partinin Yılmaz Büyükerşen gibi istisnalar dışında bir yıldız da yaratamadığı görülüyor. Liderleri, kahramanlıkları seven Türk halkı için yıldızsız bir partinin heyecan yaratmasının zor olduğu anlaşılıyor. CHP’nin ancak kendi sahip olduğu belediyelerde elde ettiği başarılar ve Büyükerşen gibi sivrilen isimlerle AKP’ye rakip olması mümkün gözüküyor. Bunun yolu da belediyelerde iyi hizmetten geçiyor. Geçtiğimiz günlerde İzmir Büyükşehir Belediyesi’nde Aziz Kocaoğlu’nun başarıyla uyguladığı ilkokullara süt dağıtımı projesi sosyal medyada sıklıkla yer almıştı. Bunun gibi uygulamaların sayısının arttırılması gerekiyor. Fakat CHP’li belediyelerin iyi bir sınav verdiğini söylemek pek mümkün gözükmüyor. Bu konuda CHP’lilerin şikayetleri merkezi hükümetten destek alamamak noktasında birleşiyor. Fakat günümüzde yerli ve yabancı yatırımın Türkiye’deki etkisi düşünülürse gerekirse hizmeti hayırsever işadamlarından sağlayarak ya da ortaklıklar, sponsorluklar yoluyla yapmanın mümkün olabildiği düşünülüyor. Partinin 1970’lerden kalan sol söyleminin bu noktada bir engel olabileceğini düşünüyorum. Oysa insanlar günümüzde artık hizmet istiyor ve bu hizmetin kimin yatırımı olduğu değil, kimin döneminde insanlara sunulup sunulmadığı önem kazanıyor. Bu nedenle CHP’li belediyelerin yerli ve yabancı sermaye ve firmalar ile ortak projeler, sponsorluklar geliştirebilmesi ve bu sayede daha iyi hizmet sunabilmesi gerektiğine inanıyorum. Ailemin yaşadığı Karşıyaka’nın Şemikler semtinde halen Frigyalılar döneminden kalmış (!) izlenimi yaratan bozuk ve insan hayatına kastedebilen yolların bulunması insanlarda nasıl bir algı yaratıyor gayet iyi görebiliyorum. Bunu kırmanın tek yolu da hizmet, hizmet, hizmet...
Bunlara ek olarak partinin Türkiye’nin toplumsal yapısı ve dünyanın gidişatı hakkında da daha ciddi bir okuma yapması gerektiği görülüyor. 1970’lerde kente göçen işsiz veya dar gelirli kitlelerin o dönemin sosyalist rüzgarları içerisinde sola yönelmesi doğal bir durum olarak ortaya çıkarken, şimdilerde dünyanın gidişatı ve Türkiye’deki toplumsal yapıya daha iyi odaklanmak ve buna göre bir ideoloji çizmek gerekiyor. AKP’nin düzenli yaptırdığı anket çalışmalarıyla toplumsal dinamikleri daha iyi takip ettiği, CHP’nin ise iktidar hırsı olmayan bir parti gibi bu tip çalışmalara girmediği görülüyor. Oysa CHP’nin genel seçimler öncesi reklamlar için harcadığı büyük paranın bir bölümü ile bu çalışmalar kolaylıkla finanse edilebilir ve bunlar gerçekten partiye faydalı olabilir gibime geliyor.
Hep olumsuz şeylerden söz ettik fakat partide olumlu bazı gelişmeler de oluyor. Örneğin partinin Avrupa’da ve dünyada daha iyi tanınmaya başlaması özellikle Gençlik Kolları’nda görev yapan Barbaros Dinçer, Gökçe Pişkin, Anıl Kemal Aktaş’ın çalışmalarıyla parti gençlik kollarının İUSY’e üye olması medyada yer almasa da önemli bir gelişme olarak karşımıza çıkıyor. Yine geçtiğimiz günlerde yapılan Arap Baharı kongresinin olumlu etkileri hemen hissedilebiliyor. Bunlar CHP’nin yurtdışında daha olumlu bir imaja sahip olmasını ve daha iyi tanınmasını sağlıyor. Fakat içeride başarı kazanmadan dışarıdaki etki de sınırlı kalıyor.
Önümüzdeki aylarda CHP’yi kritik bir dönem bekliyor. Partinin beklenen açılımları gerçekleştirememesi, tabanı genişletecek açıklamalar yapmak yerine sayın Erdoğan Toprak’ın yaptığı “ulusalcı solla ilişkimizi kesiyoruz” benzeri açıklamalarla parti tabanını daraltması durumunda solda CHP'ye alternatif yeni bir siyasal partinin kurulması ihtimali dahi gündeme gelebilir. Kendisine oy veren bir kitleye “oy verme seni istemiyorum” diyen bir partinin iktidara gelme ihtimalini siz okuyucularımın takdirlerine bırakıyor ve kitle partisi tanımının yer aldığı A-4 kağıtlarının parti genel merkezinin duvarlarına asılmasını tavsiye ediyorum.
Dr. Ozan Örmeci

9 Mayıs 2012 Çarşamba

Suriye'de Yaşanan Olaylar



7 Mayıs 2012 tarihinde İzmir Üniversitesi'nde Uluslararası Politika Akademisi (UPA) ve İzmir Üniversitesi Diplomasi Kulübü ortaklığında düzenlenen 1. Uluslararası İlişkiler Öğrenci Kongresi kapsamında yaptığım "Suriye'de Yaşanan Olaylar" konulu sunumla ilgili tüm bilgilere buradan ulaşabilirsiniz.

Dr. Ozan Örmeci